Altijd maar “stop!” zeggen

Altijd maar “stop!” zeggen, ben jij er ook zo moe van?

Tijdens het begeleiden van kinderen hoor ik het vaak: 

“Stop daarmee!” “Hé, dat mag niet!” “Ga maar even op de bank zitten.”

Kinderen worden gecorrigeerd, even uit de situatie gehaald, en mogen daarna weer meespelen. Klaar, toch? Ook ik deed dit tijdens mijn werk in de kinderopvang. Maar na verloop van tijd merkte ik dat het mij begon op te breken. Soms dacht ik: laat maar even. Of ik vroeg een collega: wil jij het even van me overnemen? Ik was moe.Moe van het steeds maar corrigeren. Moe van het eindeloze herhalen van “stop”, zonder dat er echt iets leek te veranderen.

Toen begon ik me af te vragen: Is dit wel de manier om gedrag op de lange termijn te veranderen? Of halen we een kind alleen even uit de situatie, zonder dat het echt iets leert?

Want wat als het kind dat steeds slaat, of met spullen gooit, dat niet uit baldadigheid doet?Misschien weet hij of zij simpelweg niet hoe je moet aangeven dat je mee wilt doen. Misschien zoekt het kind contact, maar weet het niet hoe. Is het gedrag niet eerder een signaal, dan een bewuste keuze?

Zoveel vragen, maar als “stop” het enige is wat wij zeggen, bestaat het risico dat het kind vooral leert: zo krijg ik aandacht en dan kan het gedrag juist toenemen. Want wat eerst een grens was, wordt onbedoeld een uitnodiging.

Ik geloof dat wanneer gedrag zich blijft herhalen, of zelfs verergert, dat een teken is dat wij dieper moeten kijken naar het kind. Welke vraag stelt het kind ons met zijn of haar gedrag?

Laten we de moeheid van het steeds corrigeren ombuigen naar nieuwsgierigheid:Wat probeert het kind ons te vertellen? Herken jij dit uit je werk of thuissituatie? Stuur mij gerust een bericht. Ik ga graag met je in gesprek over wat er wel werkt voor jou en voor het kind.

.

Samen groeien door inzichten in gedrag!